8) terug in de tijd....

Wat een te gekke dag vandaag! We beginnen met een tour door de hele stad. Rudy, een gepensioneerde militair van de luchtmacht haalt ons op bij het hotel. Geen groep maar alleen wij tweeën gaan samen met hem op pad. Al snel wordt duidelijk dat hij hetzelfde werk deed als mijn vader en precies weet waar mijn vader overal geweest is.

Ons eerste doel is Fort Bliss, de luchtmachtbasis, waar je zelf niet binnenkomt; een strenge controle is, maar met hem en zijn vergunning als veteraan, wel. Wat een wereld! Er zitten minimaal 50.000 militairen en daarnaast ook nog hun gezinnen. Het is een grote stad op zich met alles erop en eraan. Enorm gewoon. Helaas mag ik niet fotograferen, op een paar plekjes na.

Bij veel plekken zegt hij: “ hier heeft je vader absoluut ook gezeten” of “dat is de plaats waar hij les had.” Erg bijzonder om dit van zo dichtbij te voelen hoe het toen was.

We rijden via een ‘scenic drive’ de berg op en hebben een pracht overzicht op zowel El Paso als Ciudad Juarez in Mexico. Tegen de berg een villadorp met de mooiste huizen, die hij met trots laat zien.

We stoppen bij een bakery om iets sweets van de locals te proeven; sweet is het inderdaad! Later een stop bij Rosa’s Cantina, een heel beroemd café, dat bekend is geworden door het lied El Paso uit 1959 (toen woonden wij hier) van Marty Robbins, dat later door John de Mol sr. in het Nederlands is vertaald. Daar krijgen we weer zo’n achterlijk groot glas cola, waar ik 3/4 van laat staan. 

Verder door downtown, over een historische begraafplaats, waar allerlei nationaliteiten, maar ook cowboys, Texas Rangers en dubieuze figuren liggen. 

Uiteraard ook langs de muur van El Paso, die volgens hem zwaar wordt overdreven door de media. “Je kunt er gewoon doorheen kijken, het is een hek en geen muur en president Bush heeft er al een groot deel van neergezet. Een boel ophef om niets” Zou de man een Trumpfan zijn? 😂 

Maar dan in de middag op zoek naar mijn “oude” huizen. Bijzonder genoeg staan ze er nog allebei. De een in een nog slechtere staat dan de ander! Bij huis nummer 1 in Ankersonstreet zag het er dermate vies, eng en afgesloten uit, dat ik niet durfde aan te bellen, maar zeker zaken herkende. 

Het tweede huis aan de Sierra Vista stond in een iets betere wijk, maar zag er ook vervallen uit. Om het huis rotzooi en een groot hek, maar toch maar aanbellen. Met mijn foto van vroeger in de hand aangebeld en voorzichtig, met de deur half open steekt een man zijn hoofd buiten de deur. Duidelijk dat iedereen daar heel erg op zijn hoede is. Argwanend bekijkt hij me en luistert, waarna de deur 10 cm verder opengaat. Als ik de foto wil laten zien, gaat de deur echt open en achter hem ook meteen weer dicht. Vooral niet naar binnen kijken!

Als hij beseft dat het echt is, roept hij enthousiast zijn vrouw erbij en wordt steeds aardiger. Begint over zijn vader, die het huis kocht van de luchtmacht en wil hem het liefst meteen bellen. De foto moet ik hem sturen, we moeten binnenkomen en ze vinden het geweldig allemaal. We stappen over verfpotten en allerlei andere troep heen: het huis wordt helemaal opgeknapt.

Al met al heel erg leuk en volgens de vrouw “een gebeurtenis die je op tv ziet maar nooit zelf meemaakt”

Vanavond Mexicaans gegeten in een supermooi uitgaanscentrum. 80 a 90% van de inwoners in El Paso is Mexicaans! Wat een geslaagde dag. Misschien dat ik morgen alsnog bij het andere huis ga aanbellen.....