2) Niet alles is gepland!

14-7-19 De eerste echte dag. We hebben er zin in! Al vroeg op pad om wat dingen in en rond Phoenix te gaan bekijken. Uiteraard allereerst flink wat water inslaan, want zonder water op stap is in deze hitte not done. “Dehydration” ligt op de loer zegt iedereen hier! Het Southern Mountain Park, met zijn vele cactussen wordt ons eerste doel voorlopig. Lopen is niet echt een aanrader, want om 8 uur is het al 36 graden en de 40 zal snel overschreden worden. Dus rondrijden en hier en daar stoppen, klein stukje lopen en foto maken. Net als 60 jaar geleden onder een reuzencactus op de foto; dat doel is alvast gelukt. 

In Tuscon schijnen nog grotere te zijn, maar voorlopig is dit voldoende. Vervolgens naar de Camelback Mountain, een berg die lijkt op een voorover liggende kameel. Daar kun je kleine hikes maken naar een viewpoint. Proberen dan maar. Het lukt, maar is eigenlijk toch echt te heet en zeker niet aangenaam. Als we bijna weer beneden zijn struikel ik ergens over, val naar voren en schuur met mijn knie over de steentjes. Helaas, behoorlijk opengehaald en wel zodanig dat het niet vanzelf zal dichtgaan.

Strompelend naar beneden, waar een aardige man, een soort ranger ons helpt met water, voorlopig verband en een adres om heen te gaan. Daar zit je dan om een uur of 1 bij de eerste hulp in het ziekenhuis van Scottsdale. Heel gedoe, veel administratie, heel vaak je handtekening zetten, erg aardige mensen en vooral veel wachten..... 

Resultaat: verdoven, wond schoonmaken, 18 hechtingen die er over 10 dagen weer uit moeten, en de deur uit met een brace om mijn hele been om m’n knie niet te kunnen buigen. Daar gaan alle plannen! Wat een waardeloos begin. Maar ja, het is zo en met passen en meten kan ik gelukkig nog voorin de auto zitten met die brace. Maar goed dat we een flinke auto hebben. Henk is er in elk geval heel blij mee en die moet er sowieso zelf in rijden, want dat is voor mij nu totaal geen optie meer. 

Onderweg maar een kleffe hamburger gehaald, want vanaf het ontbijt hebben we niets meer gegeten en het is intussen alweer 4 uur geweest. Tijdje op bed liggen, in slaap vallen, nog eens in slaap vallen en uiteindelijk besluiten we om helemaal niet meer de deur uit te gaan en gewoon maar niet meer te gaan eten. Vanaf een uurtje 5 liggen we nu al gezellig in bed. Zal wel een lange nacht worden, want zolang slapen is niet echt mijn ding. 

Zo zie je maar; je kunt veel zaken vooraf plannen, maar helaas gebeuren er ook onverwachte dingen, die je niet altijd in de hand hebt. Morgenvroeg gaan we op weg naar Tuscon via de Apache Trail. Ben benieuwd; schijnt een pittige autotocht te zijn. Maar lopen is in elk geval niet nodig. Maar hopen op geen pech onderweg want dan wordt het lastig!