14 Titicacameer

2 augustus 2018 - Amantaní, Peru

(Gelukkig: na 2 dagen offline te zijn geweest, nu weer gewoon wifi!)

We gaan met de boot naar de Uroseilanden. Een 100-tal drijvende eilanden gemaakt van riet. Bij elk eilandje legt wel een boot aan. Wij bij Kontiki, waar we uitleg krijgen over hoe de eilanden gemaakt zijn. Daarna even rondkijken in een huisje en uiteraard is de verkoop van zelfgemaakte spulletjes het hoogtepunt (voor de bewoners). Vervolgens leggen we aan bij een tweede eiland, waar we koffie o.i.d kunnen drinken. Allemaal erg commercieel en super toeristisch.

uroseiland uros kindjes in het riet

Dan drie uur varen om bij het eiland Amantani te komen. Dit ziet er veel authentieker uit en is ook veel groter. We worden met z’n vieren ingedeeld bij een familie waarvan de vader zich voorstelt als Vassili. De komende nacht geen hotel maar een homestay. We krijgen een eigen kamer met zelfs elektrisch licht, maar daarmee heb je dan alle luxe ook gehad. De wc is buiten en moet je na gebruik vullen met water uit een groot vat. Stromend water is er niet, dus morgen niet wassen helaas. Wifi is uiteraard deze dagen ook nergens, zelfs geen bereik....

onze kamer in amantani wassen/ tandenpoetsen

We lunchen bij deze familie in een piepklein kamertje, waar we alle vier net achter een lange tafel passen. Ze doen hun uiterste best om ons zo goed mogelijk te verzorgen. Hierna krijgen we een demonstratie van allerlei handwerksoorten die de vrouwen op het eiland doen en verkopen.

keuken kindjes van de fam

Ook bezoeken we een soort opvanghuisje waar kinderen kunnen komen tekenen, lezen enz. Een vrijwillge teacher werkt er zonder ook maar enige faciliteit en totaal geen spullen of boeken.Te gek voor woorden dat dat nog mogelijk is in deze tijd.

Dan moet er gewandeld worden. Onze gids Elvis voorop naar het hoogste punt van het eiland. Drie kwartier stijgen om er te komen. Ik heb weer een probleem met de hoogte; we zitten op bijna 4000 meter. Halverwege geef ik op en gaan Henk en ik terug.

Tijdens het avondeten zit behalve de moeder, de hele familie bij ons aan tafel. Vader probeert de conversatie af en toe op gang te brengen, maar oh wat lastig, deze mensen spreken quecha en geen spaans. Een jongetje krijgt niets en tekent de hele tijd. Het oudste meisje verzorgt de baby en een meisje van 9 vindt het allemaal grappig en vraagt ons dingen. We krijgen een bord aardappelsoep en rijst met groenten. Na die tijd thee en op een gegeven moment zitten we nog alleen aan tafel en is iedereen verdwenen.

aangekleed   Vreselijk

Als klap op de vuurpijl volgt er een party. Opeens komt er iemand van de familie met een zak kleren en begint ons aan te kleden. De mannen een poncho en een muts en Willy en ik krijgen een  blouse, een wijde rok, en twee brede banden er strak omheen en een lange doek om. We worden meegenomen naar een zaal waar ineens wel zo’n 80 mensen in dezelfde kleding rondlopen. Er is livemuziek en je wordt meteen mee de dansvloer opgesleept. Het festijn zou twee uur duren maar na een uur hebben we het wel gezien en gaan onder begeleiding in het stikkedonker terug naar de kamer. 

Foto’s

2 Reacties

  1. Bernine:
    4 augustus 2018
    Wat een aan eenschakeling van belevenissen!! Prachtig om je reislogger te lezen Wilma. Lijkt me ook wel ietwat ongemakkelijk bij zo'n gezin dat het jou als rijke toerist naar de zin willen maken terwijl zij er zelf heel anders bij zitten....Maar de jullie zien er prachtig uit in hun kledij, vooral pap en Henk😊
  2. Marlijn:
    5 augustus 2018
    Wat een gewaarwording weer!